T-DM1 verdubbelt progressievrije ziekte (3 vs 6 maanden) en geeft betere overleving voor uitbehandelde borstkankerpatiënten met Her2 pos.versus behandelingskeuze van arts (2024)

8 mei 2014: bron: The Lancet Oncology, Early Online Publication, 2 May 2014 doi:10.1016/S1470-2045(14)70178-0

T-DM1 - (ADO - trastuzumab emtansine (merknaam Kadcyla), zorgt voor significant langere progressievrije tijd (verdubbeling) en betere overleving voor uitbehandelde patiënten met uitgezaaide borstkanker die al meerdere kuren met herceptin, lapatinib en chemo hebben gehad in vergelijking met een behandeling die de keuze was van de behandelend arts.

Dit blijkt uit een (tussen-) evaluatie van de open-label fase III TH3RESA studie die wereldwijd wordt uitgevoerd met op moment van opmaken van deze tussenevaluatie totaal 602 volwassenen met uitgezaaide borstkanker. Ado-trastuzumab emtansine is een zogeheten samengesteld antibody - geneesmiddel bestaande uit het cytotoxische (antikanker) middel DM1 gekoppeld aan trastuzumab - herceptin, dat in feite een vorm van een tageted therapie (gerichte behandeling) is, een op een bepaalde receptoren of mutatie gericht medcijn.

Hiermee wordt eens te meer aangetoond dat een goed receptoren en DNA onderzoek (biomoleculair onderzoek via Caris of Mammaprint of Prosigna) waardoor duidelijk wordt welke pathway de tumorcellen nemen, zeer zeker zinvol kan zijn, maar voor borstkanker is dat al veel langer bekend al wordt er nog steeds niet optimaal gebruik van gemaakt. Let wel op dat de Her2 status door de behandelingen kan veranderen, dus als u chemo hebt gehad is een verse biopt na chemo te prefereren boven biopt vooraf aan de chemobehandelingen vertelde laatst een oncologe mij nog. Hormoonbehandelingen hebben zover zij weet geen invloed op Her2 status vertelde zij.

Studieopzet en resultaten:

In het algemeen zijn er nog weinig opties voor de behandeling van borstkankerpatiënten met progressieve ziekte na twee of meer HER2 gerichte behandelingen voor een terugkerende of uitgezaaide borstkanker, aldus de auteur Ian E Krop MD namens ook haar collega's van het Dana-Farber Cancer Institute, in The Lancet. Maar omdat T-DM1 in eerdere studies voor spectaculaire verbetering zorgde, zelfs nadat patiënten niet meer goed reageeerden op herceptin en lapatinib, is deze open label studie opgezet waarin twee groepen met elkaar werden vergeleken.

In de studie werden in de periode tussen september 2011 en november 2012 totaal 602 volwassen patiënten uit 22 landen in Europa, Noord -Amerika , Zuid-Amerika en Azië - Pacific met een left-ventrikel ejection fraction (betekent: het percentage bloed dat het hart verlaat iedere keer als het samentrekt) van meer of gelijk aan ≥ 50 % en een performance status (lichamelijke en geestelijke gesteldheid van 0-2 volgens de maatstaven van de Eastern Cooperative Oncology Group ( ECOG) gerandomiseerd (wllekeurig) toegewezen in een verhouding van 2 : 1 aan:

groep 1 (N=402) die als behandeling T-DM1 (ado - trastuzumab emtansine) 3,6 mg / kg via infuus (IV) kreeg toegediend elke 21 dagen ( n = 404 ) of in groep 2 waar de arts de keuze van behandelen mocht bepalen ( n = 198 ).

Patiënten werden gestratificeerd ingedeeld en geanalyseerd naar regio ( West-Europa versus de VS versus andere regio), aantal eerdere behandelingen ( met uitzondering van alleen hormonale therapie ) voor de behandeling van gevorderde ziekte (2-3 versus > 3 ) , en de aanwezigheid van viscerale ziekte (ziekte in de organen in de buik waaronder ook de darmen) ( elke vorm daarvan versus geen).

De primaire einddoelen waren progressievrije overleving en totale overleving in de intention-to - treat populatie.

Het huidige studierapport zoals gepubliceerd in The Lancet bevat de laatste analyse van de progressievrije overleving en de eerste tussentijdse analyse van de totale overleving.

De T-DM1 groep (ADO - trastuzumab emtansine) en de groep van de arts die de keuze maakte voor de behandeling waren algemeen genomen in evenwicht qua leeftijd (mediaan , 53 en 54 jaar ), regio (bijvoorbeeld West-Europa voor 42 % en 43 % , Verenigde Staten 25 % en 24 % ), ras ( 80 % en 81 % wit , 14 % en 12 % Aziatisch ) , ECOG-score ( 0 bij 45 % en 41 % , 1 bij 50 % en 51 % , 2 bij 5 % en 8 % ), hormoonreceptorstatus ( oestrogeenreceptor of progesteronreceptor - positief bij 51 % en 52 %, oestrogeen receptor en progesteronreceptor - negatief bij 46 % en 43 % ), stadium van ziekte (gemetastaseerd - uitgezaaid bij 97 % en 94 % ) , meetbare ziekte ( 85 % en 82 % ) , mediaan het aantal eerdere behandelingen voor gevorderde ziekte ( 4 bij beide , zoals ≤ 3 bij 33 % en 39 % , 4 tot 5 bij 37 % en 33 % , meer dan 5 bij 30 % en 28 % ) , mediane behandelingsduur voor trastuzumab - herceptin ( 24 maanden bij beide) en lapatinib ( 8 maanden bij beide), en eerder asymptomatische hersenmetastasen behandeld ( 10 % en 14 % )

De keuzes van behandelingen van de arts voor die groep bestonden uit combinaties met HER2 gerichte middelen bij 83 % , zoals trastuzumab - herceptin plus chemotherapie bij 68 % en trastuzumab plus lapatinib in 10 % en mono chemotherapie bij 17 % ) ; chemotherapie met of zonder HER2 gerichte therapie met daarin opgenomen vinorelbine bij 32 % , gemcitabine 16 % , eribulin ( Halaven ) bij 9 % , en pacl*taxel bij 9% .

Op het moment van de afsluiting van de studie - 11 februari 2013 - , waren 44 patiënten die eerder waren toegewezen aan de keuze van de arts overgestapt naar de T-DM1 groep (ado - trastuzumab emtansine groep).

Na een mediane follow - up van 7,2 maanden in de T-DM1 groep en 6,5 maanden in de arts keuze groep, was de mediane progressievrije overleving 6,2 maanden versus 3,3 maanden ( gestratificeerde hazard ratio [ HR ] = 0.528 , p < .0001 ). Mediane progressievrije overleving was dus aanzienlijk verbeterd met T-DM1 - ado - trastuzumab emtansine.

Vergeleken met de subgroepen van patiënten die de keuze behandelingen van de arts kregen die ook trastuzumab - herceptin hadden gekregen ( 3,2 maanden , stratified HR = 0,558 , P < 0,0001 ) of geen trastuzumab - herceptin ( 3,4 maanden , stratified HR niet ontvangen = 0.428 , P < 0,0001 ) als onderdeel van hun behandelingen was ook deze veruit in het voordeel van de T-DM1 groep.

De progressievrije overleving met T-DM1 (ado - trastuzumab emtansine) was consistent in de subgroepen , inclusief subgroepen voor leeftijd , hormoonreceptor status, viscerale betrokkenheid, aantal eerdere behandelingen en de aanwezigheid van of al eerdere behandelingen van asymptomatische hersenmetastasen..

Op het moment van de eerste tussentijdse analyse van de totale overleving was 15 % van de patiënten uit de T-DM1 groep en 22 % uit de groep van de artsen keuze groep overleden. T-DM1 (Ado - trastuzumab emtansine) wordt hiermee gerelateerd aan een verminderd risico op overlijden ( gestratificeerd HR = 0.552 , p = 0,0034 ) ; Maar dit bleek niet statistisch significant omdat mede door het overstappen van 44 patiënten het niet de vooraf gespecificeerde O'Brien - Fleming grens van stoppen heeft overschreden (die een P-waarde < 0,0000016 nodig zou hebben ) ( HR = 0,370) .

Bijwerkingen:

De meest voorkomende bijwerkingen in de T-DM1 groep (ado - trastuzumab emtansine groep) waren vermoeidheid ( 27 % versus 25 % in de arts keuze groep ) , asthenie ( 16 % vs 16 % ) en trombocytopenie ( 15 % versus 3 % ) . Alle vormen van bijwerkingen van graad 3 of hoger kwamen voor bij 32 % van de patiënten uit de T-DM1 groep versus 43% in de arts keuze groep; neutropenie ( 2 % versus 16 % ) , diarree ( < 1 % versus 4 % ) en febriele neutropenie ( < 1 % versus 4 % ) kwamen meer voor bij de arts keuzegroep. Trombocytopenie ( 5 % vs 2 % ) , kwam als enige van de bijwerkingen vaker voor bij patiënten uit de T-DM1 groep (ado - trastuzumab emtansine groep) van bij de arts keuze groep.

Ernstige bijwerkingen traden op bij 18 % versus 21 % van de patiënten respectievelijk. Geen enkele patiënt had een daling van de linker ventrikel ejectiefractie - tot < 40 % in beide groepen, en 1 % van elke groep had een ≥ 15 % absolute afname in linker ventrikel ejectiefractie tot < 50 % . Graad 3 of ernstiger bloedingen van elk type kwam bij negen ( 2 % ) patiënten uit de T-DM1 groep voor en bij 1 patiënt ( < 1 % ) in de arts keuze groep. Ongunstige gebeurtenissen leidden tot verlaging van de dosis bij 9 % T-DM-1 groep) en 20 % (artsen keuze groep ) en van het staken van de behandeling bij 7 % versus 11 % van de patiënten respectievelijk

Er overleden 5 patiënten ( 1 % ) uit de T-DM groep en 3 patiënten ( 2 % ) uit de arts keuze groep. Drie doden in de T-DM groep overleden als gevolg van hepatische encefalopathie (leverfalen), subarachnoïdale bloeding en longontsteking , en een patiënt overleed in de arts keuze groep , als gevolg van een niet-cardiogeen longoedeem en werden beschouwd als overleden gerelateerd
aan de behandeling.

Conclusie:

De onderzoekers concluderen dat T-DM1 - Ado - trastuzumab emtansine moet worden beschouwd als een nieuwe standaard behandeling voor patiënten met HER2 - positieve gevorderde borstkanker die eerder trastuzumab - herceptin en/of lapatinib als behandeling hebben gekregen, maar toch progressie of een recidief ontwikkelden.

Het volledige studierapport: Trastuzumab emtansine versus treatment of physician's choice for pretreated HER2-positive advanced breast cancer (TH3RESA): a randomised, open-label, phase 3 trial is tegen betaling in te zien. Of u kunt proberen het studierapport gratis te verkrijgen via https://www.openaccessbutton.org/

Hier het abstract van de studie:

Plaats een reactie ...

Reageer op "T-DM1 verdubbelt progressievrije ziekte (3 vs 6 maanden) en geeft betere overleving voor uitbehandelde borstkankerpatiënten met Her2 pos.versus behandelingskeuze van arts"